نفرت تیرانداز کلرادو اسپرینگز جرقه ای نزد و در خلاء رشد نکرد. من تماشا کرده ام که درست افراد عجیب و غریب را شیطان سازی می کنند خواندن کتاب داستان برای کودکان و کار به عنوان معلم در حالی که خشونت علیه افراد LGBTQ، به خصوص افراد ترنس و غیر باینری، به افزایش خود ادامه می دهد. نامزدهای حزب جمهوری‌خواه غیرانسانی کردن جامعه من را عادی کردند و به آمریکایی‌ها گفتند که افرادی مثل من خطرناک، نفرت‌انگیز، نفرت‌انگیز هستند – و پیام آنها با رای‌دهندگان بسیار زیادی طنین‌انداز شد.
چون من در کشوری زندگی می کنم که هر لحظه ممکن است برای هر یک از ما اتفاق بیفتد. جایی که کسانی که دوستشان دارم به سیاستمدارانی رأی می دهند که همچنان به نفرت علیه جامعه من دامن می زنند.
کمی بیشتر از یک هفته از زمانی که یک مرد مسلح در یک مهمانی رقص شادی آور در کلاب کیو، یک باشگاه دگرباشان جنسی در کلرادو اسپرینگز، حکومت وحشت را به راه انداخت و پنج نفر را کشت و تعداد زیادی را مجروح کرد. در حال حاضر، تیراندازی از توجه عموم محو شده است، زیرا ضربات طبل مداوم هر دو قتل عام با اسلحه و لفاظی ها و خشونت های وحشتناک ضد دگرباشان جنسی در ایالات متحده ادامه دارد.
من در جامعه‌ای محافظه‌کار و مسیحی بزرگ شدم، غرق در همجنس‌گرا هراسی، تبعیض جنسیتی، و فرهنگ پاکی، و بسیاری از افراد خانواده‌ام فاکس نیوز را تماشا می‌کنند و به جمهوری‌خواهان رأی می‌دهند. نمی‌دانم چه جنجالی و رسوایی بین اقوامم به راه افتاد وقتی فهمیدند با یک زن قرار ملاقات دارم. اما می‌دانم که خانواده‌ام مرا دوست دارند و وقتی بالاخره شریک زندگی‌ام را دیدند، با او نیز مهربان بودند.
این بار شکمم از وحشت گرفتگی گرفت، گویی دوستان عجیب و غریب خودم کسانی بودند که در کیسه های بدنم بودند.
شریک زندگی من، که تقریباً 15 سال است خود را یک لزبین معرفی کرده است، به نظر می رسید کمتر از این حمله و واکنش محلی خاموش غمگین شده باشد. او گفت که این خبر دلخراش بود، اما تعجب آور نبود. او نسبت به نفرت و خشونت که به طرز دلخراش بخشی از زندگی LGBTQ در ایالات متحده است تا حدودی حساسیت زدایی کرد.
نامزدهای حزب جمهوری خواه غیرانسانی بودن جامعه من را عادی کردند.
اما برای من، تیراندازی در کلاب کیو اولین حمله به جامعه LGBTQ بود که از زمانی که در سال 2020 به عنوان دوجنسگرا معرفی شدم. و هرگز پیش‌بینی نمی‌کردم که چقدر من را تکان می‌دهد، ناراحت می‌کند و می‌ترساند.
و آسیب به همین جا ختم نشد، زیرا محافظه کاران پس از حمله به پایین ترین سطح خود رسیدند. طی چند روز پس از تیراندازی، پس از اینکه یکی از اینفلوئنسرهای راست‌گرا توییت کرد، «آرایش» در توییتر رواج پیدا کرد، «باشگاه کیو یک رویداد نظافتی داشت» و تاکر کارلسون همان خط حمله ناپسند را در برنامه‌اش لابی کرد. دونالد ترامپ که هنوز پرچمدار حزب جمهوری خواه است، با نیک فوئنتس، برتری طلب سفیدپوست و یهودی ستیز، که مرتباً علیه حقوق LGBTQ انتقاد می کند، شام خورد. جهنم، پدر خود تیرانداز ابراز آرامش کرد که فرزندش نه به عنوان حامی بلکه برای کشتن مردم در یک کافه همجنس گرایان بود.
در بازگشت به خانه در بروکلین، متوجه شدم که بسیاری از احساسات آسیب دیده من به خیانت منتهی شده است. من احساس می کردم که خانواده ام به خاطر انتخاب حزب آنها به جای امنیت من مورد خیانت قرار گرفته ام. افراد عجیب و غریبی که با وارد شدن به قوانین متنفران موافقت کردند دارای فضای امن هنوز توسط یک فرد عصبانی با تفنگ مورد خیانت قرار گرفتند. حتی خیانت به نظر می‌رسید که گردشگران دوستانه در تجهیزات NRA و MAGA که در نشویل هانکی‌تونک‌ها با من چت می‌کردند، می‌توانستند با چهره‌ام خیلی خوب رفتار کنند و در عین حال کمپین نفرت علیه من را تأیید کردند.
من و دوست دخترم در تعطیلات در نشویل – آن سرزمین موسیقی کانتری و برچسب‌های سپر پرچم کنفدراسیون – در تعطیلات بودیم که این خبر را شنیدم. تماشای این تراژدی ها به عنوان یک تماشاگر دلسوز یک چیز است، اما این که احساس کنید هدف به پشت خود چسبیده است، کاملاً متفاوت است. البته وقتی از تیراندازی در کلوپ شبانه Pulse در سال 2016 مطلع شدم، وحشت کردم – اما این موضوع به من ضربه زد. تیراندازی در مدرسهتراژیک به طور کلی تر، انسانی. این بار با اخبار کلاب کیو، شکمم از وحشت گرفتگی گرفت، انگار که دوستان عجیب و غریب خودم همان هایی بودند که در کیف های بدنم بودند.
برای من، درد عضوی از یک جامعه به حاشیه رانده شده در عزاداری کاملا تازه و سرگردان بود. گرچه مدت‌ها بود که تمایلات جنسی خود را زیر سوال می‌بردم، اما تا اواسط دهه 30 زندگی‌ام خود را مستقیم می‌دانستم، تا زمانی که، در جرقه‌ای از شجاعت ناشی از بیماری همه‌گیر، ترجیحات «به‌دنبال» خود را در برنامه‌های دوستیابی تغییر دادم و با شریک زندگی‌ام آشنا شدم.
جایی که من زندگی ام را می گذرانم و می دانم که یک روز ممکن است برای من اتفاق بیفتد.
منبع
و من نمی دانم که چگونه رای دهندگان حزب جمهوری خواه، از جمله اعضای خانواده من، که می گویند از تیراندازی های دسته جمعی متنفرند و به افراد دگرباش اهمیت می دهند، به حمایت از سیاستمدارانی ادامه می دهند که در بهترین حالت، در حالی که حزبشان خصومت می کند و خشونت را تشویق می کند، کنار می ایستند. . من همیشه آن را ناامید کننده می دیدم. حالا شخصی است.
بنابراین من تعجب کردم که وقتی اخبار Club Q به آنها رسید چه فکری کردند. از این گذشته، من در بارهای همجنس گرایان وقت می گذرانم و در برانچ های درگ شرکت می کنم. من برای مهمانی های رقص عجیب و غریب پر زرق و برق به کلوپ های شبانه شلوغ و پر عرق می روم که صدای باس به اندازه صدای شلیک گلوله می زند. من قبلاً می دانستم که این می تواند من را در خط آتش قرار دهد – هر زمان که در یک رویداد پراید پراید بودم، احساس مبهم و سوزش می کردم.اگر کسی اینجا اسلحه آورد…” اما تیراندازی دسته جمعی Club Q آن را واقعی کرد.
هیچ کس از خانواده من برای ابراز همدردی یا حمایت با من تماس نگرفت، حتی پس از شلیک من تاپیک احساسی توییتر در مورد آن در حالی که به تنهایی در یک مکان ناهار در نشویل گریه می کنید. از آنجایی که بسیاری از اعضای خانواده من در سال 2016 به ترامپ رای دادند، ما در بیشتر موارد از سیاست «نپرس، نگو» تبعیت می‌کنیم – به جز زمانی که آنها یک موضوع سیاسی را مطرح می‌کنند و من احساس می‌کنم مجبور به پاسخ دادن هستم. این تیراندازی غفلت مورد توافق را تحت فشار قرار داد.
اگر در خانه در بروکلین بودیم، برای ارتباط خویشاوندی و همبستگی به کافه همجنس گرایان محلی خود می رفتیم. درعوض، احساس ناراحتی و قطع ارتباط عجیبی داشتم وقتی که در نشویل گردش می‌کردیم و با جنوبی‌هایی که کلاه‌ها و تی‌شرت‌هایشان سیاست‌های راست‌گرایانه‌شان را تکذیب می‌کرد، آرنج می‌کشیدیم. مردی که سگش را در جلیقه فاک بیدن گذاشت. مرد ریشو با کلاه MAGA. زن بلوند با کت آبی نازک. مردم لبخند می زدند و به نظر می رسید مشتاق گفتگو با ما هستند. هیچ کس چشمان خود را ریز نکرد و در مورد دست های در هم تنیده ما اظهار نظر گستاخانه نکرد. و این چیزی است که نگران‌کننده‌ترین چیز بود: نصفه‌نشینان کشور مرا به‌عنوان یک بانوی خوب در خیابان‌ها و مافوق بشر در صندوق رای می‌بینند.
در روز شکرگزاری، از یکی از عزیزانم شنیدم که نوشته بود از اینکه در آمریکا، «بزرگترین ملت روی زمین» زندگی می‌کنند، سپاسگزار هستند. اون موقع فکر کردم از 22 نفر کشته شده با تیراندازی دسته جمعی در همان هفته. نمی‌دانستم که آیا خانواده‌های آنها همان طور که اولین روز شکرگزاری خود را با صندلی خالی پشت میز جشن می‌گرفتند، کشور را در نظر داشتند. و من متعجب بودم که آیا اگر من کشته می‌شدم، این عزیز هنوز هم عظمت ایالات متحده را با وعده‌های از هم پاشیده زندگی، آزادی و جستجوی خوشبختی بشارت می‌داد.
آن آخر هفته، من و شریکم به یک کلوپ همجنس گرایان در وست ویلج رفتیم – درست در فاصله چند قدمی استون وال، جایی که 53 سال پیش، افرادی مثل من نیز به دلیل حضور در پشت درهای بسته توسط پلیس هدف قرار گرفتند. در بار پیانو طبقه بالا، سلین دیون و آهنگ های نمایشی را کنار زدیم. در کلوپ تپنده طبقه پایین، بچه‌های خوش‌روحی روی سکوها می‌رقصیدند و یک درگ کوئین پولک‌دار از جلو بیرون می‌آمد.
دوستان جدیدی پیدا کردیم. لیوان ها را به هم زدیم و برای ماریا کری آواز خواندیم و برای کاردی بی رقصیدیم. حال و هوای سرکشی شادی آور بود، و من سعی کردم تخیل بیش از حد فعال خود را مهار کنم: صدای شلیک گلوله، برخورد مردم به زمین و هجوم به خروجی ها، هیاهو و خون.