و من نمی دانم که چگونه رای دهندگان حزب جمهوری خواه، از جمله اعضای خانواده من، که می گویند از تیراندازی های دسته جمعی متنفرند و به افراد دگرباش اهمیت می دهند، به حمایت از سیاستمدارانی ادامه می دهند که در بهترین حالت، در حالی که حزبشان خصومت می کند و خشونت را تشویق می کند، کنار می ایستند. . من همیشه آن را ناامید کننده می دیدم. حالا شخصی است.
و آسیب به همین جا ختم نشد، زیرا محافظه کاران پس از حمله به پایین ترین سطح خود رسیدند. طی چند روز پس از تیراندازی، پس از اینکه یکی از اینفلوئنسرهای راست‌گرا توییت کرد، «آرایش» در توییتر رواج پیدا کرد، «باشگاه کیو یک رویداد نظافتی داشت» و تاکر کارلسون همان خط حمله ناپسند را در برنامه‌اش لابی کرد. دونالد ترامپ که هنوز پرچمدار حزب جمهوری خواه است، با نیک فوئنتس، برتری طلب سفیدپوست و یهودی ستیز، که مرتباً علیه حقوق LGBTQ انتقاد می کند، شام خورد. جهنم، پدر خود تیرانداز ابراز آرامش کرد که فرزندش نه به عنوان حامی بلکه برای کشتن مردم در یک کافه همجنس گرایان بود.
اگر در خانه در بروکلین بودیم، برای ارتباط خویشاوندی و همبستگی به کافه همجنس گرایان محلی خود می رفتیم. درعوض، احساس ناراحتی و قطع ارتباط عجیبی داشتم وقتی که در نشویل گردش می‌کردیم و با جنوبی‌هایی که کلاه‌ها و تی‌شرت‌هایشان سیاست‌های راست‌گرایانه‌شان را تکذیب می‌کرد، آرنج می‌کشیدیم. مردی که سگش را در جلیقه فاک بیدن گذاشت. مرد ریشو با کلاه MAGA. زن بلوند با کت آبی نازک. مردم لبخند می زدند و به نظر می رسید مشتاق گفتگو با ما هستند. هیچ کس چشمان خود را ریز نکرد و در مورد دست های در هم تنیده ما اظهار نظر گستاخانه نکرد. و این چیزی است که نگران‌کننده‌ترین چیز بود: نصفه‌نشینان کشور مرا به‌عنوان یک بانوی خوب در خیابان‌ها و مافوق بشر در صندوق رای می‌بینند.
هیچ کس از خانواده من برای ابراز همدردی یا حمایت با من تماس نگرفت، حتی پس از شلیک من تاپیک احساسی توییتر در مورد آن در حالی که به تنهایی در یک مکان ناهار در نشویل گریه می کنید. از آنجایی که بسیاری از اعضای خانواده من در سال 2016 به ترامپ رای دادند، ما در بیشتر موارد از سیاست «نپرس، نگو» تبعیت می‌کنیم – به جز زمانی که آنها یک موضوع سیاسی را مطرح می‌کنند و من احساس می‌کنم مجبور به پاسخ دادن هستم. این تیراندازی غفلت مورد توافق را تحت فشار قرار داد.
دوستان جدیدی پیدا کردیم. لیوان ها را به هم زدیم و برای ماریا کری آواز خواندیم و برای کاردی بی رقصیدیم. حال و هوای سرکشی شادی آور بود، و من سعی کردم تخیل بیش از حد فعال خود را مهار کنم: صدای شلیک گلوله، برخورد مردم به زمین و هجوم به خروجی ها، هیاهو و خون.
این بار شکمم از وحشت گرفتگی گرفت، گویی دوستان عجیب و غریب خودم کسانی بودند که در کیسه های بدنم بودند.