اما در حالی که پستها جدید بودند، پسوریازیس نلسون چیزی جز این بود: او در یک پست اینستاگرامی برای بنیاد ملی پسوریازیس نوشت: «تقریباً تمام زندگی من با پسوریازیس زندگی میکند»، «به این معنی که من واقعاً نمیدانم چه زندگی دارد. مثل بدون آن است.» به عنوان یک کودک مبتلا به پسوریازیس، او اغلب احساس انزوا می کرد. او نوشت: «من کسی را نمیشناختم که بفهمد در چه حالی هستم. و در حالی که خانواده او حمایت می کردند، “من همیشه احساس می کردم که اگر آن را نداشته باشند، هرگز واقعاً آن را دریافت نمی کنند.”
پس از اولین پستهای او در مورد پسوریازیس در سال 2016، او نوشت: «هجوم حمایتی از طرف مردم از سرتاسر جهان وجود داشت که دچار مشکل مشابهی بودند. من شروع به ملاقات با افرادی کردم که فقط برای ارتباط در مورد پسوریازیس تماس گرفتند، کاری که قبلا هرگز انجام نداده بودم. در واقع، بسیاری از افرادی که من ملاقات کردم، هرگز با کسی که پسوریازیس دارد صحبت نکرده بودند.»
محتوای اینستاگرام
از آن زمان نلسون یک مدافع اجتماعی برای آگاهی از پسوریازیس بوده است. او می خواهد مردم بدانند که تنها نیستند. او نوشت: «برای افرادی که از بیماری مزمن رنج میبرند، بسیار مهم است که بتوانیم با افرادی که تجربههای ما را تجربه کردهاند، ارتباط برقرار کنند تا احساس اعتبار و درک کنند.» «جامعه به ما می گوید که باید در دنیا، در محل کار، در مدرسه، با دوستانمان ظاهر شویم، درست مثل بقیه. اما ما مثل بقیه نیستیم. و بنابراین، اگر مراقب نباشیم، به راحتی میتوانیم به بهای کیفیت زندگیمان، بیش از حد تلاش کنیم.»