این بدان معنا نیست که فیلم بدون لحظاتی است که باید باورها را کاملاً به حالت تعلیق درآورید، اما به طور کلی فیلمی است که زندگی و دوستی را دقیقاً همانطور که باید روی پرده دیده شود جشن می گیرد. هاسکینز و هالپرن میگویند: «هدف ما همیشه این بود که این شخصیتها را بهعنوان افرادی کاملاً سهبعدی بنویسیم که اتفاقاً 80 سال دارند. “سن آنها بخش عمده ای از داستان آنها است، اما مهم ترین بخش آنها نیست.”
او نبود. او گفت که این یک فیلم واقعی بود که توسط بردی تهیه شد و درباره گروهی از دوستان واقعی بود که اتفاقا برای همه کارت AARP خود را دارند و برای دیدن بازیکن مورد علاقه خود به سوپر بول سفر می کنند. من فروخته شدم راستش را بخواهید، من آن چهار زن را تماشا میکردم که به خرید مواد غذایی میرفتند.
هاسکینز و هالپرن میگویند: «ما تلاشی هماهنگ کردیم تا از شوخیهای افراد مسن بداخلاق مانند پوشک بزرگسالان، قرصهای فیبر، واکر دوری کنیم. زرق و برق. ما نمیخواستیم شخصیتهایمان را تسلیم کنیم. می خواستیم تماشاگران با این خانم ها بخندند و نه در آنها را لحن فیلم باید منعکس کننده لحن دوستی بین شخصیت های ما باشد. واقعاً خنده دار است با قلب بسیار.”
دور شدن کامل از آن غیرممکن است، اما در 80 برای بردیسارا هاسکینز و امیلی هالپرن، نویسندگان همکار، تلاش متمرکزی کردند تا این زنان را – در محدوده سنی 75 تا 90 – دقیقاً همانطور که هستند بنویسند: پر از زندگی، هوشمندانه و همچنین از این چیزی که پیری نامیده می شود مصون نیست.